Dag 14 - 9 september 2020
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
09 September 2020 | Portugal, Coimbra
Het was een aparte ervaring...na hele lange tijd weer in een eenpersoons bed te slapen :-), ik moet eerlijk bekennen: het was best even lekker.
(hahahaha...vanzelfsprekend was mijn man not amused toen ik dit
met hem deelde).
Maar zoals gezegd, na een goede nachtrust was ik wel op tijd weer wakker.
Vandaag was de planning dat Alejandra, Rob en ik Peniche gaan bekijken, want Hugo moest gewoon werken. Nou had die arme jongen de afgelopen week al telkens gedoe met zijn internet, dus besloten om hem vandaag in casa Benfica zijn werk te laten doen.
Dus voordat wij gingen wandelen, eerst met hem meegegaan naar Casa Benfica, hier een lekkere koffie genomen, en hem achtergelaten.
Peniche is een klein, van oudsher vissersdorpje met een prachtig fort, beeldschoon helder water en is eigenlijk een soort van schiereiland geworden.
De wandeling was naar het fort, naar de Praninha (klein strandje) , de pier en het dorpje even in.
We hebben enorm mazzel met het weer, dus het was prachtig om te wandelen.
Alejandra wist me te vertellen dat vroeger de gevangenen in het fort voor hun behoeften naar buiten werden gebracht om daar hun behoeften te doen. Ik twijfelde dus even om 'lekker' de Praninha in te gaan :-)
Het was leuk maar jammer genoeg was het museum gesloten.
We zijn dus op ons gemak doorgewandeld naar de pier om te genieten van alle moois dat er te zien viel.
Het was fijn om gewoon even rustig aan te doen!
Vervolgens zijn we gezellig gaan lunchen, in de zon, op het terras.
Toen nog even het dorp doorgelopen.
Het mooie in deze dorpjes is dat je de leukste, meest verrassende dingen tegenkomt. Zo ook in Peniche: de openbare wasruimte.
Deze hadden we in Porto ook al gespot, maar deze was helemaal bijzonder.
In deze was'straat' , zo konden we opmaken van de afbeeldingen, deden zowel de vissers hun vis schoonmaken, als de vlijtige huisvrouwen hun wasgoed.
Ik wil niet weten waar het wasgoed naar rook vroeger....
Inmiddels liep het al tegen 3en en zijn we teruggelopen naar Casa Benfica. Daar hebben we Hugo ontmoet, nog wat gedronken en toen zijn Rob en ik de auto ingestapt om via de N-wegen richting Coimbra te rijden.
Alejandra en Hugo zouden later gaan rijden, wegens Hugo zijn werktijd.
Uiteindelijk kwamen zowat tegelijk aan in Coimbra.
Ik had keurig een bericht gestuurd aan de host, en kreeg ook netjes de instructies terug...namelijk:
Bij de brievenbus van nr 2C vind u een houten kistje met de sleutels en verdere instructies. Nou...toen begon het feest....bij de brievenbus stond niks. Binnen gekeken, daar hadden ze houten 'kasten' maar daar bleken de elektriciteitsdraden achter te zitten.
Lang verhaal kort: op het moment dat ik er eigenlijk al klaar mee was, deed Rob zijn hand in de brievenbus (zo'n klepding in een flat) et voila, daar viel het kistje eruit.
Poeh zeg...wij naar boven, komen we in het appartement, is het een veredele zoldeerkamer.
Prachtig hoor, maar wárm!! en benauwd!!
Maar goed, het was voor één overnachting, dus prima!
Hugo en Allie waren er toen ook al, en we hebben even met z'n vieren zitten zweten en overdenken hoe we dit zouden overleven 's nachts.
Hugo had voor 's avonds in een Fado restaurant een reservering gemaakt.
Zó ongelofelijk leuk, de vorige keer had ik hem verteld dat ik zo van Fado hou en toen was hij al overstuur dat we niet in een Fado restaurant hadden gegeten dus deze avond wilde hij het wel doen.
Het was in één woord GEWELDIG!
In een schattig klein oud kerkje is een fantastisch restaurant gevestigd, klein maar met een heerlijke kaart.
Hier organiseren ze regelmatig een Fado/Diner avond en wij hadden het geluk om hierbij aanwezig te zijn.
Wat een belevenis, wat een feest.
Prachtige muziek, in een sterk akoestische omgeving, de lokale Portugezen en een overheerlijk menu!
GENOTEN GENOTEN GENOTEN.
Natuurlijk was het ook leuk omdat we om 00.00 uur Hugo zijn verjaardag gingen inluiden.
Alejandra had de bartender ingelicht en eigenlijk zou het restaurant om middernacht dichtgaan, maar wij mochten, nadat de gasten weg waren (wij waren nog niet klaar met ons menu) , nog even genieten op het dakterras, en omdat hij wist dat Hugo jarig zou worden, heeft hij de tijd weten te rekken tot 00.00 uur.
De zanger en gitarist van de band waren er ook nog, en dus konden we Hugo nog even toezingen met z'n allen.
buiten op het terras kregen we van de zaak een overheerlijke champagne aangeboden, en dus was de afsluiting volledig compleet!!
Morgen weer een dag!
(hahahaha...vanzelfsprekend was mijn man not amused toen ik dit
met hem deelde).
Maar zoals gezegd, na een goede nachtrust was ik wel op tijd weer wakker.
Vandaag was de planning dat Alejandra, Rob en ik Peniche gaan bekijken, want Hugo moest gewoon werken. Nou had die arme jongen de afgelopen week al telkens gedoe met zijn internet, dus besloten om hem vandaag in casa Benfica zijn werk te laten doen.
Dus voordat wij gingen wandelen, eerst met hem meegegaan naar Casa Benfica, hier een lekkere koffie genomen, en hem achtergelaten.
Peniche is een klein, van oudsher vissersdorpje met een prachtig fort, beeldschoon helder water en is eigenlijk een soort van schiereiland geworden.
De wandeling was naar het fort, naar de Praninha (klein strandje) , de pier en het dorpje even in.
We hebben enorm mazzel met het weer, dus het was prachtig om te wandelen.
Alejandra wist me te vertellen dat vroeger de gevangenen in het fort voor hun behoeften naar buiten werden gebracht om daar hun behoeften te doen. Ik twijfelde dus even om 'lekker' de Praninha in te gaan :-)
Het was leuk maar jammer genoeg was het museum gesloten.
We zijn dus op ons gemak doorgewandeld naar de pier om te genieten van alle moois dat er te zien viel.
Het was fijn om gewoon even rustig aan te doen!
Vervolgens zijn we gezellig gaan lunchen, in de zon, op het terras.
Toen nog even het dorp doorgelopen.
Het mooie in deze dorpjes is dat je de leukste, meest verrassende dingen tegenkomt. Zo ook in Peniche: de openbare wasruimte.
Deze hadden we in Porto ook al gespot, maar deze was helemaal bijzonder.
In deze was'straat' , zo konden we opmaken van de afbeeldingen, deden zowel de vissers hun vis schoonmaken, als de vlijtige huisvrouwen hun wasgoed.
Ik wil niet weten waar het wasgoed naar rook vroeger....
Inmiddels liep het al tegen 3en en zijn we teruggelopen naar Casa Benfica. Daar hebben we Hugo ontmoet, nog wat gedronken en toen zijn Rob en ik de auto ingestapt om via de N-wegen richting Coimbra te rijden.
Alejandra en Hugo zouden later gaan rijden, wegens Hugo zijn werktijd.
Uiteindelijk kwamen zowat tegelijk aan in Coimbra.
Ik had keurig een bericht gestuurd aan de host, en kreeg ook netjes de instructies terug...namelijk:
Bij de brievenbus van nr 2C vind u een houten kistje met de sleutels en verdere instructies. Nou...toen begon het feest....bij de brievenbus stond niks. Binnen gekeken, daar hadden ze houten 'kasten' maar daar bleken de elektriciteitsdraden achter te zitten.
Lang verhaal kort: op het moment dat ik er eigenlijk al klaar mee was, deed Rob zijn hand in de brievenbus (zo'n klepding in een flat) et voila, daar viel het kistje eruit.
Poeh zeg...wij naar boven, komen we in het appartement, is het een veredele zoldeerkamer.
Prachtig hoor, maar wárm!! en benauwd!!
Maar goed, het was voor één overnachting, dus prima!
Hugo en Allie waren er toen ook al, en we hebben even met z'n vieren zitten zweten en overdenken hoe we dit zouden overleven 's nachts.
Hugo had voor 's avonds in een Fado restaurant een reservering gemaakt.
Zó ongelofelijk leuk, de vorige keer had ik hem verteld dat ik zo van Fado hou en toen was hij al overstuur dat we niet in een Fado restaurant hadden gegeten dus deze avond wilde hij het wel doen.
Het was in één woord GEWELDIG!
In een schattig klein oud kerkje is een fantastisch restaurant gevestigd, klein maar met een heerlijke kaart.
Hier organiseren ze regelmatig een Fado/Diner avond en wij hadden het geluk om hierbij aanwezig te zijn.
Wat een belevenis, wat een feest.
Prachtige muziek, in een sterk akoestische omgeving, de lokale Portugezen en een overheerlijk menu!
GENOTEN GENOTEN GENOTEN.
Natuurlijk was het ook leuk omdat we om 00.00 uur Hugo zijn verjaardag gingen inluiden.
Alejandra had de bartender ingelicht en eigenlijk zou het restaurant om middernacht dichtgaan, maar wij mochten, nadat de gasten weg waren (wij waren nog niet klaar met ons menu) , nog even genieten op het dakterras, en omdat hij wist dat Hugo jarig zou worden, heeft hij de tijd weten te rekken tot 00.00 uur.
De zanger en gitarist van de band waren er ook nog, en dus konden we Hugo nog even toezingen met z'n allen.
buiten op het terras kregen we van de zaak een overheerlijke champagne aangeboden, en dus was de afsluiting volledig compleet!!
Morgen weer een dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
