Dag 4 - Inverness naar Dornie

22.02 uur…

Wat een dag weer vandaag.

Motorrijden is prachtig, het geeft een gevoel van vrijheid en een gevoel van één zijn met de natuur.

Door de wind die je om je hoofd voelt, door de geuren in de natuur, de geluiden van vogels en andere dieren, kortom: ik ben serieus verliefd op motorrijden!

Toen kwam vandaag, woensdag 15 mei 2024.

Een dag die begon met een goed ontbijt incl banaan voor de energie.

Want energie zouden we vandaag nodig hebben: er stond een pittige trip voor de boeg met verschillende uitdagingen.

Vandaag hebben we voor het eerst kennis gemaakt met het fenomeen: Single Track routes. Dus wegen zó smal dat er maar één voertuig tegelijk overheen kan. Hiervoor hebben ze keurig Passes places gemaakt, daar kan je dan wachten tot de ander voorbij is. Godzijdank zijn de Schotten heel vriendelijk en geduldig, maar toch…best wel spannend als je het nog nooit hebt gedaan.

Rob vergeet af en toe ook dat ie écht niet rechts mag rijden, en ook dat geeft mij soms een error.

Maar voor we aan al die smalle ellende begonnen eerst langs het meer van Lochness. Stiekem toch even kijken of je niet iets kan ontdekken dat op een monster lijkt. Bij een soort bezoekers centrum nog even wat leuks gescoord en weer verder. Toen een beslismoment eerst naar Urquhart Castle (eigenlijk meer een ruïne) of gelijk door de route vervolgen. Na wat wikken en wegen toch maar het castle. Dat was een tegenvaller, parkeerplaats vol en betalen voor een stapel oude stenen. Dus omgedraaid en de route vervolgd.

Maar goed, het was allemaal mooi, prachtig, gezellig. Op een gegeven moment na de lunch op naar het volgende routepunt: rijden we tegen een bord aan ( en simpel hoor: gewoon een rood bord op 2 schragen:

ROAD CLOSED!

Euh…en dan?? We hebben nog even doorgereden maar kwamen al snel tot de conclusie: die weg is écht dicht!

Dus hup, omkeren met die motoren en slim nadenken! Als we hier nou rechts gaan, dan zouden we toch…?? Ja doen we! Nou geloof mij : een Mud trial was er een eitje bij. OMG…wat een paden; het mocht de naam weg niet eens hebben. Gaten overal, zand, stenen en dat een kleine 7 km lang. Zenuwslopend was het! En oh ja…allemaal Single Track.

Uiteindelijk kwamen we wel weer op een ‘ normale’ weg terecht en gaf Rob aan bij de 1e beste mogelijkheid te willen stoppen. Dat was vrijwel gelijk nadat hij het zei, gelukkig het geval. Het pittoreske stationnetje van Annaloch, hier konden we even in de schaduw zitten, wat drinken en gelijk een route bekijken waardoor we weer op de uitgestippelde route zouden uitkomen!

Tot onze blijdschap bleek dat we al op de route zaten en konden we de weg naar Applecross gaan rijden.

Applecross bestaat uit 1 straat (the Street) met pub (Applecross Inn) en 1 groot huis. Het is té hilarisch als je erover nadenkt. Vanuit Applecross het ‘ laatste’ uurtje naar Dorine.

Nou én dat is het ergste: volgt Rob zijn navi: via de Cattle Pass.

Voor degenen die willen weten wat dit inhoudt: google Cattle Pass en je ziet het vanzelf.

Groen en geel en blauw en paars ben ik geweest, serieus.

NIET normaal die pas, gruwelijk.

Eenmaal de pas achter ons hebben we onderaan in Lochcarron ons diner gepakt. We wilden niet als eerdere dagen eerst inchecken maar hadden zoiets van eerst eten dan inchecken en dan rust, lekker niks doen.

Na het eten was het ongeveer nog een half uur rijden naar ons verblijf in Dornie. Een keer ingecheckte lekker gedoucht, nog even wat drinken en dan slapen morgen weer een dag.

Vandaag was mooi maar intensief, nu eerst rust.

Tot morgen.